ამას წინათ ბავშვის შვიდ ფერიან სათამაშოს ვალაგებდი და უნებურად სწორი მიმდევრობით გადავაწყე ფერები. ამაზე მივხვდი, რომ პატარაობის ძალიან დიდი ოცნება ამხდენია და ვერ შევამჩნიე 🙂
დაახლოებით მესამედან მეშვიდე კლასამდე ძალიან მინდოდა ჩემი ჟურნალი გამომეშვა 😀 ჩემი და და ბავშვობის მეგობარიც მუშაობდნენ, დეტალები არ მახსოვს სიმართლე გითხრათ, ბუნდოვნად მახსოვს რას ვაკეთებდი: მუდმივად ვთარგმნიდი და ვწერდი სტატიებს, ვაგროვებდი და ვცვლიდი სხვადახვა თავსატეხებს, ვგეგმავდი ათასნაირ რუბრიკებს, განსაკუთრებით არდადეგებზე მქონდა ბევრი დრო. კროსვორდები ძალიან მიყვარდა და მამას ხშირად მოჰქონდა გაზეთები. მეც დიდ რვეულებში ვაგროვებდი კითხვებს სკოლიდან, წიგნებიდან.. მერე კროსვორდის ფორმებს ვიგონებდი და ვაწყობდი. ალბათ ის სავსე რვეულები სხვენშია სადმე.
ყოველ წელს ფოტოშოპის უნარებთან ერთად პირველი გვერდის დიზაინიც იხვეწებოდა.
ვითვლიდი ბეჭდვის ხარჯებს იმდროინდელი სტამბების მიხედვით, ფერად და შავთეთრ ფურცლებს, ტირაჟებს. ვუცვლიდი განლაგებებს ოპტიმიზაციისთვის. ძალიან მინდოდა მოკლედ 😀
ერთხელ, მეხუთე კლასში, აღმოჩნდა რომ იგივე სახელით გამოვიდა საბავშვო ჟურნალი და ძალიან მეწყინა. ის კლასელიც კი ავითვალწუნე, რომლის სტატიაც დაბეჭდეს შიგნით. წლების შრომა წყალში მეყრებოდა! :)) შემომთავაზა, სხვა მწერლებსაც ეძებენ და ხომ არ ცდიდიო. რა იცოდა რა ცეცხლი მიტრიალებდა გულში – ტკივილი და კონკურენციის ენთუზიაზმი ერთად.
ერთ დღეს მამამ სახლში მოგვიტანა ერთი ეგზემპლარი და დავიწყეთ ბავშვებმა დეტალური შესწავლა. ვეძებდი შეცდომებს, ვაკრიტიკებდი ტექსტებს ჩემ ჭკუაში, ვუწუნებდი არჩეულ თემებს. ისე, პრიალა ფურცლები კი ძალიან მომწონდა. მეც მინდოდა ისეთი ფურცლები. ბოლოს დავნებდით და სახელი გადავარქვით. ის ვერ გამოვუშვით ცხადია, მაგრამ ახლა ხომ მაქვს ჩემი ჟურნალი?! 😀 დიდებისთვის.
ა ჰო, ჟურნალს “ცისარტყელა” ერქვა.
* * *
მართლაც აღმოჩნდა სხვენში ძველი არქივები. კროსვორდების ფართო არჩევანი გვქონია 😀 “თევზვორდი”…